Nie zwalaj winy na swoje korzenie

Cześć!

Czy masz obok siebie ludzi, którzy ciągle szukają wymówek? Na przykład usprawiedliwiają się, że czegoś nie robią, zrzucając winę na swoich bliskich –  rodziców, dziadków lub jeszcze wcześniejsze pokolenia? Ja często spotykam kogoś takiego w swoim życiu, mój pech lub po prostu dużo takich osób jest. Ty nie bądź taki/taka. Nie obwiniaj swoich przodków, zmień bieg historii, nie bądź wymówką dla swoich potomków!

Nie oglądaj się wstecz, patrz przed siebie. Pomyślisz, że to hasła, które nic nie znaczą, otóż nie! To co się wydarzyło lub nie, zakop w sobie głęboko na dnie, nie zamęczaj ludzi swoim nieszczęściem. Jeżeli potrzebujesz rozłożyć problem na czynniki pierwsze, porozmawiaj z kimś kto jest do tego odpowiedni – psycholog, couch, mentor, w ostateczności psychiatra. To nie jest ironia, najważniejsze aby jak najszybciej uporać się z problemem i nie obarczać nim innych, Bogu ducha winnych osób.

Weź w końcu życie w swoje ręce, ono należy tylko do Ciebie. Postępuj tak by nie krzywdzić innych, wiem, też słyszałeś/aś to nie raz, a wiesz dlaczego? Bo wciąż szukasz inspiracji, czegoś co pchnie Cię do działania. Oszczędzę Ci czasu i podpowiem – wszędzie jest „masło maślane”. Nic się nie zmieni i nikt Twojego życia nie odmieni jeżeli Ty sam/a tego nie zrobisz. Nie pomogą nawet smutne statusy na FB (nawiasem mówiąc, ja osobiście gdy widzę smutny opis na FB, mam ochotę takiego człowieka zrównać z ziemią, wychodząc z założenia, że człowiek od dna szybciej się odbije :))

Teraz Cię trochę zaskoczę, może nawet rozczaruję. Nie mam idealnego życia, nie miałem i mieć nie będę, spokojnie Ty też :) I nikt nie ma, nie miał i mieć nie będzie. Im szybciej to zrozumiesz tym szybciej będzie Ci łatwiej. Jeżeli wydaje Ci się, że ktoś ma idealne życie – bzdura! :)

Więc zamiast narzekać na rodziców, że nie masz ładnego domu, samochodu, że nie masz na korepetycje i że w ogóle to byłeś/aś, jesteś i będziesz nijaki/a to przez nich. Podwiń rękawy, weź się za siebie, podejmij decyzje, że chcesz zmiany w swoim życiu. Sam kiedyś podjąłem taką decyzję, zostawiając wszystko za sobą, to gdzie się wychowałem, to do czego byłem przywiązany. Wtedy to była najtrudniejsza decyzja w moim życiu. Ale dzisiaj wiem, że jednocześnie najlepsza, i nigdy bym jej nie zmienił. Dzięki tej decyzji podjętej wiele lat temu mam miłość życia, której w najśmielszych marzeniach nie miałem, i gdybym nie podjął wtedy tej decyzji nigdy bym Jej nie poznał. Nie miałbym też tego komfortu i spokoju który mam, nie miałbym tych samych możliwości, nie mógłbym zapewnić bezpieczeństwa i nie byłbym oparciem dla tych, których kocham. Dzisiaj, nauczony doświadczeniem, selekcjonuję ludzi. Wiem, brzmi to egoistycznie, ale tak, zwyczajnie wybieram tych, z którymi czuję się dobrze i komfortowo. I zdradzę Ci coś w sekrecie –  interesują mnie tylko Ci, którzy są inteligentniejsi, więcej osiągnęli, którzy mają plany, cele, wizje Chcę mieć w otoczeniu ludzi, którzy ciągną mnie w górę (sam też staram się być tym który to robi), natomiast nie pozwalam sobie by ktoś ściągał mnie w dól. Takie osoby od razu wyganiam z mojego życia.

A mógłbym siedzieć i narzekać na cały świat, na wszystko i wszystkich i miałbym masę usprawiedliwień na ten stan rzeczy. Bo niepełnosprawność, bo urodziłem się na wsi gdzie diabeł mówi dobranoc, bo ojciec jest/był fatalny, bo brak wykształcenia odpowiedniego, powodów jest masa na usprawiedliwienie.

Ale nie narzekam na przodków. Wiem, że chcieli jak mogli i potrafili najlepiej, że im nie wyszło – trudno, zdarza się. Ja natomiast nie muszę powtarzać tego schematu, czy mi wyjdzie? Nie wiem, lecz wiem jedno. Patrzę przed siebie, tworzę cele, do których dążę, nie jest łatwo, ale zrobię wszystko co w mojej mocy by je osiągnąć. Próbuję, a nie musiałbym. Przecież mam mnóstwo usprawiedliwień.

Więc jak?  Nadal będziesz narzekał?

Trzymam za Ciebie kciuki, jeżeli potrzebujesz ryby napisz do mnie postaram Ci się znaleźć wędkę :)

poprawazycia@gmail.com